بررسی نشانه- معناشناختی نظام عاطفی گفتمان در گونۀ کودکانۀ رضوی «زائر» عبدالجبار کاکایی

نظام عاطفی از گفتمان ­هایی است که در نشانه ـ معناشناسی، مطالعه و بررسی می­شود. در گونۀ عاطفی، تعامل میان مجموعه­ های بزرگ نشانه ­ای که صورت­ های بیان (دال) و صورت­ های محتوا (مدلول) نامیده می ­شود، فرایند نشانه ـ معنایی را تحقق می­ بخشد. همین تعامل اساس مباحث در این نظام را شکل می دهد. این رابطۀ تعاملی، زمینه­ ای فراهم می­آورد تا شَوِش گران با حضور ادراکی ـ حسی و عاطفی خود در فرایند معنادهی مشارکت کنند. بر این اساس، در هر گفتمانی با سازوکارهای عاطفی مختلفی مواجه می­ شویم که قابل مطالعه هستند. در واقع، دنیای عاطفی زبانی است که نظام خاصّ خود را دارد و کار نشانه ـ معناشناسی، مطالعۀ همین نظام و بررسی شرایط تحقق و طغیان معنا در آن است. مسئله­ ای که طرح می­ شود این است که چگونه و مبتنی بر کدام شرایط گفتمانی می­ توان این نظام زبانی را مطالعه کرد. پرسش اصلی پژوهشِ حاضر این است که فرایند عاطفی در گونۀ کودکانۀ رضوی زائر عبدالجبار کاکایی، تابع کدام سازوکار نشانه ـ معناشناختی است. همچنین فرایند تحقق و طغیان معنا مبتنی بر کدام شرایط گفتمانی رُخ می دهد. در واقع، هدف پژوهش پیشِ‎رو، بررسی نشانه ـ معناشناختی نظام عاطفی در گفتمان حاکم بر گونۀ کودکانۀ زائر برای دست­ یافتن به چگونگی زایش و طغیان معنا در آن است. نتایج و یافته­ های تحقیق نشان می­ دهد که نظام عاطفی گفتمان در گونۀ کودکانۀ زائر تابع سازوکارهای ادراکی ـ حسی، زیبایی­ شناختی، استعلایی، تنشی و جسمانه ­ای است و مبتنی بر گونۀ رُخدادی شَوِشی تحقق می ­پذیرد. این پژوهش می­ تواند الگویی برای تحلیل و بررسی گفتمان ­های حاکم بر فرهنگ و ادبیات رضوی در گونۀ کودکانه ­های رضوی باشد.